ข้าวไทยทำไมกินกันอยู่ไม่กี่พันธุ์? คุยกับกฤช เหลือลมัย ว่าด้วยวัฒนธรรมการกินข้าวของคนไทยที่หล่นหาย

ผมว่าข้อดีหนึ่งของวงการอาหารคือ มันไม่มีใครแช่แข็งไว้ทำให้หยุดนิ่งได้ ผมคิดว่าหากความรู้เกี่ยวกับเรื่องการครัวของไทยเปิดกว้างมากขึ้น หรือผสมผสานต่อยอดเข้ากับวัฒนธรรมอื่นๆ ที่อาจจะอยู่คนละซีกโลกกัน  เรื่องพันธุ์ข้าวไทยย่อมหลากหลายมากขึ้นแน่นอน อย่าง ทำไมเราถึงจะทำข้าวหุงแกงเขียวหวาน ราวกับการทำข้าวหมกของมุสลิม หรือว่าจะเปิดกว้างทดลองนำวัตถุดิบใหม่ อย่างขนมจีนลองเปลี่ยนเป็นข้าวมะลิแดงที่หุ่งนิ่มๆ ว่า มันอาจเข้ากันก็เป็นได้  เพียงแค่อย่าปล่อยให้เพดานความคิดทางตำราอาหารนั้นจองจำเราไว้

หรืออีกหนึ่งความตื่นตัวของข้าวไทยก็คือ วงการนักขนมปังจากแป้งข้าวพื้นเมืองต่างๆ ที่มีนักอบขนมชาวไทยหันมาทำกันมากขึ้น ซึ่งมองกลับไปในอดีตช่วงเริ่มต้น แป้งข้าวเจ้าไทยไม่ใช่คู่ต่อสู้กับแป้งสาลีเลย เพราะมันมีความกระด้างมาก แต่ไม่น่าเชื่อว่าภายในปีสองปีที่ผ่านมา มีขนมปังจากแป้งข้าวไทยรสชาติและเนื้อสัมผัสดีจำนวนมาก ไม่แน่ว่าข้าวพื้นเมือง มันอาจจะกลับมาได้รับนิยมในรูปแบบของแป้งข้าวเจ้าก็ได้

และสุดท้าย กระแสการกินเพื่อสุขภาพเริ่มกลับมาพูดถึงกันมาก  เพราะปัญหาโรคภัยไข้เจ็บ ที่คนทั้งโลกเผชิญนั้น ส่วนหนึ่งจากการบริโภคเชิงเดี่ยว หรือการกินสิ่งใดซ้ำๆ กันเป็นเวลานาน อย่างในปัจจุบัน ก็มีกลุ่มชาวนารุ่นใหม่ ที่หันมาพัฒนาพันธุ์ข้าวที่มีแร่ธาตุเฉพาะ หรือข้าวที่มีค่าดัชนีน้ำตาลต่ำ ซึ่งตอบโจทย์กับการรักษาอาการของโรคสมัยใหม่ได้  เมื่อผู้คนใส่ใจการกินเพื่อเยียวยารักษาอาการมากขึ้น ก็น่าจะเปิดโอกาสให้รู้จักถึงข้าวพันธุ์อื่นมากขึ้นเช่นกัน